Քաղաքը կենդանի օրգանիզմ է։ Այն գոյություն ունի այնքան ժամանակ, քանի դեռ արյունը հոսում է նրա փողոցներով-զարկերակներով, որոնց լեյկոցիտները մենք՝ բնակիչներս ենք։ Բայց երբեմն մարդիկ հեռանում են՝ տարբեր պատճառներով, լինի դա ճառագայթում, թե աղետ, կամ գուցե պարզապես քաղաքական իրավիճակ: Իսկ քաղաքը վերածվում է մումիայի՝ այն չի քայքայվում, այլ չորանում է, կորցնում արյունը։ Նրա զարկերակները ճաքում են, աչքերի խոռոչները բացվում են: Նման մի զգացողություն ունեցա Դաստակերտում, փոքրիկ և կոմպակտ ՀՀ-ի ամենափոքր քաղաքում։
Leave a Reply